“You can dance to them, but the words have to carry the weight…” (C. Salgado)

De nu 67-jarige Curtis Salgado uit Portland, Oregon is een blues-, bluesrock- en soulzanger/songwriter uit Portland, Oregon. Hij speelt mondharmonica en leidt zijn eigen band als leadzanger. Curtis werd geboren in Everett, Washington en kan ondertussen als muzikant een erg interessant CV voorleggen. Hij startte zijn carrière in Eugene, OR, bij The Nighthawks/ werkte als songwriter samen met Robert Cray in de Robert Cray Band, waar hij zes jaar zong en mondharmonica speelde - hij tourde van 1982 tot 1986 met Roomful of Blues - hij vormde zijn zijn eigen band, Curtis Salgado & the Stilettos/ hij opende in 1992 voor Steve Miller, in 1995 voor Santana en in 1997 opnieuw voor Steve Miller. In 1999 tekende hij in New Jersey een contract bij Shanachie Records (waar hij vier albums uitbracht) en in 2012 in Chicago bij Bruce Iglauer’s Alligator Records (waar hij recent zijn vierde album uitbracht).

Salgado was de inspiratie achter John Belushi 's creatie van de Blues Brothers’ personages eind jaren zeventig. Ze ontmoetten elkaar en werden vrienden terwijl Belushi in Eugene, de film “Animal House” aan het filmen was. Het debuutalbum ‘Briefcase Full of Blues’ (1978, Atlantic Records) van The Blues Brother is opgedragen aan Salgado en het personage van Cab Calloway in de film “The Blues Brothers” is vernoemd naar Curtis.

De andere kant van Salgado’s medaille: in 2005 werd bij Salgado leverkanker vastgesteld/ in 2006 onderging hij een geslaagde levertransplantatie, die gefinancierd werd door een benefietconcert in Portland (met o.a. Little Charlie & the Nightcats, Everclear, Taj Mahal, The Robert Cray Band & Steve Miller) én donaties van zijn fans en collega muzikanten/ ondertussen werd ook longkanker vastgesteld/ in 2017 onderging Salgado een viervoudige bypass hartoperatie…

Curtis Salgado debuteerde in 1995 solo bij Priority Records met ‘More than You Can Chew’ en bleef altijd muziek schrijven. In 2008 verscheen zijn zesde album 'Clean Getaway'. In 2009 werd hij door de Blues Foundation genomineerd voor vier Blues Music Awards (waaronder “Soul Blues Male Artist of the Year” en “Soul Blues Album of the Year” voor zijn album ‘Clean Getaway’) en, in 2010 en 2012 opnieuw met een Foundation award voor “Mail Soul Blues Artist of the Year”. In 2012 verscheen # 'Soul Shot'7, zijn debuut bij Alligator Records, waarna hij terugging touren en op de grote festivals over de hele wereld stond. Als opvolger van 'The Beautiful Lowdown' (2016) verscheen ‘Rough Cut’ (2018), dat hij samen met gitarist Alan Hager opnam en dat we hier voor Rootstime recenseerden.

Zijn elfde album -ik tel er ‘Curtis Salgado & the Stilettos’ (1991) ook bij- kreeg de naam ‘Damage Control’. Salgado was zelf de producent en het werd opgenomen in studio's in Tennessee en Californië, met drie verschillende, gebrevetteerde groepen van wereldklasse blues en roots muzikanten met ruime on-the-road-ervaring. De 13 nummers -12 originelen en 1 eigenzinnige cover van Larry Williams “Slow Down” (beroemd én bekend als Beatles’ cover en te vinden op ‘Something New’ - 1964)- zullen oude én nieuwe Salgado-fans absoluut plezieren c.q. charmeren.

“Life is all about damage control…trouble and then some. It’s about dealing with what gets thrown at you and saying. I ain’t finished yet…” (C. Salgado)

Salgado schreef songs die “je sterk over jezelf doen nadenken, die slim, levendig en gedetailleerd geschreven zijn, die je zeker zullen bijblijven…”. Zijn zang “weaves, bobs and soars, at times jabs with nuance, and then striking with unlimited power” (“weeft zich door je heen, dobbert en zweeft rond je, prikt soms genuanceerd en slaat dan met onbeperkte kracht toe”). Over de titelsong van ’Damage Control’ zegt hijzelf: “Het leven draait helemaal om schadebeperking… problemen en nog meer. Het gaat om omgaan met wat er naar je toe wordt geslingerd en te zeggen: Ik ben nog lang niet klaar…”.

De veelzeggende opener “The Longer That I Live” (zie video), een nummer in meesterlijke Al Basile-stijl, werd vorig jaar in juni al uitgebracht als een digitale single. Heel soulvol is “What Did Me In Did Me Well” met Jim Pugh achter de piano, Mike Finnigan als orgelist en Jerry Jemmott als bassist, die samen voor de geslaagde outro zorgen. We gaan dan op “You’re Going to Miss My Sorry Ass” -het is Kevin McKendree die hier vanachter zijn barrelhouse piano de kar op gang trekt- rocken. De aanstekelige baslijn komt uit de akoestische bas van Mark Winchester. “Precious Time” is al de volgende poppy rocker met heerlijke slide riffs van George Marinelli. Salgado krijgt hier de steun van backing zangeres Wendy Moten. Het swingende “Count of Three” is een heerlijke en besmettelijke mix van soul, rock en Tex Mex, die zeker om dansen vraagt. De emotionele ballade “Always Say I Love You (At the End of Your Goodbyes)” is ook een deel van de “andere” Salgado. Mike Finnigan is hier de toetsenist van dienst. Met zijn knappe solo zet hij zelf de kers op de taart. Op naar New Orleans in het levendige “Hail Mighty Caesar” met de vraag waar is Cleopatra gebleven. Dat Finnigan en vooral pianist Pugh hier niet mogen ontbreken, is boerenlogica. Geweldig is de autobiografische rocker “I Don’t Do That No More” en Wendy’s inbreng op “Oh for the Cry Eye”. De titeltrack werd een rustige shuffle met in de intro Finnigan achter de piano en bassist Jerry Jemmott en drummer Tony Braunagel die voor de groove zorgen. Met voldoende Zydeco is er met “Truth Be Told” nog eens tijd voor een feestje. Salgado doet hier de zang samen met Wayne Toups, die met zijn inbreng op cajun squeeze box duidelijk nog meer in petto heeft. Drummer Jack Bruno zorgt voor gepaste drumbeat. Wat gebeurt er hier allemaal vraagt Salgado zich af in “The Fix Is In”. Zijn commentaar is scherp als hij zich uitspreekt over de onbekwame, machtsgeile en corrupte politieke leiders die zijn land de dieperik in duwen. Met “Slow Down” sluit Salgado af. Dat dit de enige cover is, dat schreef ik al. Marinelli levert hier de nodige twang en McKendree de juiste dosis Jerry Lee Lewis, terwijl het trio van saxen zich de ziel uit het lijf blaast.

Met zijn nieuwe album 'Damage Control' geeft Curtis Salgado te kennen dat hij het nog altijd ziet zitten en dat hij de schade onder controle heeft. Chapeau voor het knappe resultaat!

“With his new album 'Damage Control' Curtis Salgado indicates that he still likes it and, that he has the damage under control. Chapeau for the great result!…” (ESC for rootstime.be)

Eric Schuurmans

Album track list: 01 The Longer That I Live - 02. What Did Me in Did Me Well - 03. You’re Going to Miss My Sorry Ass - 04. Precious Time - 05. Count of Three - 06. Always Say I Love You (At the End of Your Goodbyes) - 07. Hail Mighty Caesar - 08. I Don’t Do That No More - 09. Oh for the Cry Eye - 10. Damage Control - 11. Truth Be Told - 12. The Fix Is In - 13. Slow Down [Larry Williams] / Written by C. Salgado and as [noted: 13] ℗ 2018 – Produced by Curtis Salgado | Album credits: Curtis Salgado: vocs, harmonica / George Marinell: guitar / Jerry Jemmott, Mark Winchester (3): bass / Tony Braunagel: drums / Mike Finnigan: piano (9), organ (2,6,7) / Jim Pugh: piano (2,7), organ / Kevin McKendree: piano (3,8) / Horns: Tim Bryson: baritone sax, Michael Bard: tenor sax & Gary Harris: tenor sax / Wendy Moten: b-vocs / Wayne Toups: vocs, cajun squeezebox (11)

Discography CURTIS SALGADO: Damage Control [2021] | Rough Cut, w/ Alan Hager* [2018] | The Beautiful Lowdown* [2016] | Soul Shot* [2012] | Clean Getaway** [2008] | Strong Suspicion** [2004] | Soul Activated** [2001] | Wiggle Outta This** [1999] | Hit It 'N Quit It (Lucky Records) [1997] | More Than You Can Chew (Priority Records) [1995] | Curtis Salgado & The Stilettos (JRS) [1991] || *Alligator Records, **Shanachie Records